Maandagse filosofie

Er veranderde iets. Vanmorgen vroeg bracht ik mijn auto een dorp verderop bij de leuke garage boys. Dan kun je hier kiezen om iemand te vragen je op te halen. Of een bus te pakken die eens per uur gaat, die je eerst naar het andere dorp verderop brengt. Want Diep-Drenthe. Of je loopt twee uur. Het dorp uit, langs de bosrand door het veld, dan vind je een slingerpad door het bos, tot een van mijn favo vennetjes. Geluk, want de eerste heide staat in bloei. Struikheide, dopheide, bijen, een enkele vlinder. En de vuurjuffer. In tegenstelling tot veel vennen in de buurt, staat hier nog veeeeeel water. Joepie, want spiegeling.

Op maandagochtend is er niemand. Nou ja, een wandelaar-met-hond en een fervente mountainbiker. Toe maar. Na het ven zie ik massa's reesporen dus ik volg met mijn neus op de grond. Door het bietenveld naar weer een andere bosrand. Verderop kijkt een boer vervreemd naar mijn gescharrel, maar als ik  even zwaai, is 't ook wel best. Akkers waar de slootkant wordt geruimd. Pijnlijk, dus ik ga voor het apparaat staan en trek snel de irissen en kattenstaarten tussen het 'afval' vandaan. 'En de boer, hij werke voort....'

Ik verdwaal in de prachtige luchten, de wolkenpartijen, terwijl mijn voeten vanzelf het juiste spoor weer volgen. Heerlijk! Boleten, rijpende zaden, vogels en wat er verder rondscharrelt. Blessed Lughnasad.

Als ik thuis kom, kan ik alleen maar slapen. Weken slaapgebrek wreken zich. Met de deining van het lopen tijdens de morgen nog in mijn lijf, slaap ik tot vlak voor de garage belt: morgen auto weer ophalen en het valt mee. Hoera. Tijdens het lopen en voelen in de natuur, is er iets gebeurd wat de afgelopen stressvolle weken niet lukte. Ik stroomde niet meer, 'het' deed het niet meer. Gedoe na gedoe, crisis op crisis. Na het slapen weet ik opeens wat ik ook alweer kwam doen hier, in dit stuk leven, waarin ik nu ben.

Er is zoveel om me door te laten tegenhouden. En ook genoeg om dat niet meer te laten gebeuren. Opeens weet ik wat ik aan moet met die teksten voor mijn website. Schudde ik steeds van alles uit mijn mouw voor anderen, zonder er diep over te hoeven nadenken, voor mezelf kwam er niets meer uit. Het zegt iets over mijn zelfbeeld dat het voor mezelf niet lukte en dat nam ik mezelf kwalijk. Stomme ikke. Zo onhandig. 'Beetje dom' ook. Opeens weet ik wat ik mag komen brengen. Om mensen te laten weten wat dat is, moet het gewoon op papier! Dus ligt alles klaar om morgen los te gaan met eindelijk gewoon goed tekstschrijven. Zie ik werkkansen en dus weer voldoening en geld ook verdienen.

Nu mag ik het leven heel even vieren. Wat ik te weinig doe, want teveel rouw en teveel verhuizingen en teveel gedoe en en en. Dus loop ik met mijn boek naar het enige terras dat open is, door het veld, langs het stroompje, laatste stukje precies over een hoekje tuin van iemand van wie ik dat mag passeren. Blij met de enige gelegenheid die hier open is. Want leuk hoor dat staartje toeristenseizoen, maar we zijn hier in diep-Drenthe en het is maandag. Op maandag zijn 'we' dicht hier. Tussen de middag hebben we een uur pauze voor de dagelijkse botterhammetjes. En we gaan ons echt niet druk maken, toeristen of niet, gastvrij zijn we toch altijd. Authenticiteit kun je verwarren met niet meegaan met de tijd.

Mij gaf mijn omgeving me vandaag in alle aspecten rust en daarmee helderheid. De connectie met de prachtige natuur, mijn voeten op Moeder Aarde. En dat vier ik, op het terras. Want ik mag weer onder de mensen. Ik ga weer met ze in verbinding, zoals ik altijd deed, alleen een beetje anders. Want ik vaar een nieuwe koers met mijn bedrijf Tribal Guide.

Het boek dat ik lees, daar op het terras, veroorzaakt vloeiende belangstelling en daarmee mijn eerstvolgende klant om mee op pad te gaan. Poeh hey, terwijl ik dacht dat ik het niet meer kon. Maar hier in Drenthe wel. Waar ik niet de adviseur-van, de spreekbuis-voor, de schrijver-van, de vrouw-op-de-bres-voor, de communicatie-bom-door, het-plannenbrein-van, de verbinder-tussen, de aan-de-kaak-steller-van ....... ben. En tegelijk degene die altijd net dat tikkie anders is. "Tribal guide, goh, vertel eens meer". En José vertelt haar verhaal.

Daarna loop ik terug naar mijn huisje, door het wat natte veld, langs de klepperende ooievaars, richting de kleurende lucht. Me realiserende dat er vandaag iets gebeurde. "Als je het een keer weet, kun je nooit meer niet-weten. Aan jou of je dat doorvoelt en daarmee iets doet, of je jouw kans voorbij laat gaan", zei een van mij teachers ooit. Het lijkt erop dat ik het voel en begrijp. Dus ik wacht de zonsondergang die tussen de bomen in mijn tuin door valt, niet meer af en ga helend slapen. Dankbaar voor mijn les door de Natuur, op onze Moeder en uit het Al. Ze spanden samen voor mij. Cadeaus vandaag. Ja ja, 't wordt nog wel wat, met 't meisje!