Maan van de Schone Lei

Wat als alles onder je handen afbreekt? Het een na het ander stopt, geen doorgang vindt, niet eens aan gaat? Ppppppffffff en dan breekt de lente aan.

Kapotmoe ben ik. Van alles wat de laatste weken in mijn leven stuk ging. En dat voelt dan ook werkelijk als alles. Volg je me enigszins op de socials, of in het dagelijks leven, dan kreeg je de spreekwoordelijke laatste druppel mee. Ik noem het de ‘laatste sneeuwvlok die de tent deed instorten’.
‍

Na een afschuwelijke relatieclash, financiële crash, een niet-meer-groeiend groeiend bedrijf, nieuwe plus oude rouw en meer, begon ik toch vol goede moed aan de vijfde lesdag van Een Magisch Jaar. Het zou zo’n mooie dag worden, wat had ik fijne dingen voorbereid. Dus, hup, huis uit en de kachel in de tent aan……...ooooooh neeeeeeeee!!!!! De tent was bezweken onder de sneeuw. Binnen was alles nat, tot aan alle kleden, vachten en mijn drums toe. De tentpaal was verworden tot een halve cirkel en de kachel lag erbij als gescheurd schroot.
‍

Knokken geblazen. Of opgeven.
Vertel het maar.
‍

Zorgvuldig had ik in het najaar alles toegedekt in de Aarde, wat mocht rusten en broeden tot het nieuwe licht van het voorjaar. Gekoesterd wat er allemaal mocht groeien en tot wasdom komen als het zover was. Want zo probeer ik te leven volgens het Jaarwiel, dat juist weer bij de lente is aangekomen. De tijd waarin wat in ruste was en wat nieuw aan het ontstaan is in de Aarde, weer kopjes boven de grond mag steken. De periode van groei en bloei, met oplopende temperaturen en meer licht, hoera. Die sneeuw, die hoefde voor mij al helemaal niet meer. Hij nam het laatste beetje hoop in mij weg.
‍

Wat is er wel? Jullie zijn er wel! Heel veel lieve mensen. Die onmiddellijk hielpen met het redden van de tent en inhoud. Meezoeken naar een nieuwe tentkachel. Hun plekje aanbieden voor bijvoorbeeld het vieren van ons jaarfeest Ostara, zodat dat in ieder geval kan doorgaan. Een knuffel hier, een bemoediging daar en af en toe krijg ik ook welverdiend op mijn donder.
‍

Als alles afbreekt is dat waardeloos. Dan lijkt het eindeloos puinruimen, pijnlijke besluiten nemen, laten gaan waarvan je dacht dat het goed was en geen idee hebben van de toekomst. Dan kan ik mezelf best een beetje zielig vinden. En toch is daar ook weer een boodschap, die ik ervaar als ik buiten loop. “De Natuur brengt je bij je eigen natuur”, ik blijf het zeggen. Niet alleen tegen mijn cliënten, ook tegen mezelf. Daar, buiten, zie ik wat er gebeurt als alles wat de winter niet overleeft, is afgestorven. Onder het dorre bladerdek vind ik groene sprietjes en blaadjes. Veel eetbaar groen, dat juist nu voorziet in nodige mineralen en vitaminen. Bloesem die open plopt aan de takken, hoe prachtig is dat? Dieren die zich klaarmaken om hun nageslacht ter wereld te brengen. Heel goed voor mijn humeur.
‍

Na dood en afbraak is er ruimte. Er mogen nieuwe dingen ontstaan en wat stilstond, zal weer in beweging komen. Een heel deel van mijn plannen en toekomst gaat het daglicht niet zien. Net zoals niet alle vorig jaar verspreide zaad gaat uitgroeien tot een volwaardig gewas. Als ik mezelf eer wil aandoen, begin ik met een schone lei.

En met mij meer mensen. Zo vierden we een heerlijke, ontspannen Ostara, met een wandeling, fijne rituelen en een hilarische poging tot eierenkleuren. We waren allemaal toe aan opschonen, waarvoor we Vuur en kiemkracht inzetten. Tegelijk was het Nieuwe Maan, de tijd waarin mijn tribe Clover’s Clan uit de startblokken gaat om te leven volgens een nieuw thema, waarmee we ons bezighouden gedurende een Maancyclus. Is er een beter begin voor een schone lei?

En daarom deze Maanronde een eigenwijze nieuwe naam: voor mij is dit de Maan van de Schone Lei. De laatste winterse rommel mag weg, zodat kan groeien en bloeien wat mooi, avontuurlijk, positief, vervullend, lucratief en vernieuwend is. Het mag opkomen naast dat wat er wel is en wil doorgaan. Op vrijdag 8 april, Goede Vrijdag, vieren we Samen onder de Volle Maan van de Schone Lei'. Wees erbij, als je je geroepen voelt.

En ik? Nog steeds kapotmoe. Inmiddels wel met meer ruimte in mijn hoofd en gevoel. Want hey, ik heb jullie toch, fijne mensen? En Tribal Guide #ikhebhetleukstebedrijf
‍

Mijn Opa zei vroeger: “Kop op, je bent een vandeHoef en wij zijn onkruid. Onkruid vergaat niet.” Nou Opa, op jouw manier had je helemaal gelijk. Alleen bestaat onkruid niet. Elk plantje heeft zijn eigen, prachtige waarde. Dus misschien ga ik straks ook wel gewoonweg bloeien. Nu nog even niet. Ik heb bijna een schone lei, dan ga ik eerst maar weer eens groeien.